Pejam celik pejam celik rupanya saya dah jadi isteri orang 10 bulan lebih. When people asked me what's the difference between being single and being married, i basically dont have the answer since my husband is an offshore man. But usual answer that i provided them was, 'sekarang da ada kampung', tanggungjawab lebih sket and family da ramai since his family is mine. hehe..
Dulu suami saya selalu mention yang dia dan family dia selalu takut kalau-kalau saya tak dapat adapt kehidupan kat kampung. And sceptically orang selalu pikir orang yang lahir n dah hidup kat bandar sepanjang hidup ni macam 'geli' kalau duduk di kampung. Makanan kampung pon tak boleh nak masuk and so on.
I can only blame television. Yelah, drama2 selalu tunjuk, contohnya si perempuan orang bandar anak orang kaya kahwin dengan si lelaki anak orang kampung. And bila si lelaki bawak si perempuan balik kampung, si perempuan ala2 geli nak makan and merungut je bila kat kampung.
Jadi ya, saya blame tv bagi pengaruh kat orang2 yang cakap orang yg pure hidup kat bandar tak betah duduk di kampung. Tak semualah macam tu kan. Come on, habis tu kalau ikut drama, orang kampung yang dulu susah dan bila dah berjaya jadi kaya dah lupa diri and taknak balik kampung sendiri. Macam tu ke? Tak betul..tak betul.. nama pon drama kan.
Pengalaman sendiri, bila mula-mula balik kampung rasa sangat excited, "ok, aku da ada kampung sekarang, ok" Nada nak tiru ayat tu kena ala2 manja gedik dan bongkak. Haha. But i guess i have the best family in law i can imagine of (ok, ayat bodek family belah husband walaupon diorang tak baca..haha).
But seriously, they taught me and treat me well when i was there. I felt like i am most welcomed in the family. Kalau orang lain lepas kenduri baru datang rumah husband, saya dengan muka tak malunya dah ada kat kampung 2 hari sebelum kenduri lagi. Orang cakap hilang seri ke whatsoever saya tak pedulilah. Dah Encik Suami mintak tolong balik awal sebab nak siapkan preparation jadi ikutlah kan. Nanti jadi isteri derhaka pulak. hehe.. Masa awal2 kadang-kadang jadi rimas sendiri bila orang tanya, ok ke kat kampung ni. Tak panas ke.. boleh ke ni duduk kampung. Tapi saya selalu balas dengan senyuman paling manis yang saya boleh buat. hehe
Tapi langit tak sentiasa cerah. I still remember the 4th day at kampung. I was so lost that i cried alone in the room where my husband spotted me. Haha gila sememeh masa tu. At that time, everyone went back to KL and i dont know what to do. Bila masuk dapur nak tolong MIL, dia tak bagi, suh duduk je. Bila nak ikut husband pegi beli lauk untuk makan tengahari, dia tak bagi jugak, suruh teman MIL and tolong apa yang patut. Masa tu rasa macam lost, nak buat apa pon tak boleh. Yelah duduk di tempat baru, taktau nak buat apa. Nak tolong pon tak dibenarkan. But i guess it just a matter of time kan.
Sekarang getting better. Cuma adalah je benda yang tak reti nak wat. Sebab taktau mana simpan jug and so on. And selalunya kalau kat dapur hanya jadi watak sampingan yang tolong kupas bawang and so on. Ye, saya tak berani lagi masak untuk semua orang sebab saya tak reti lagi masak dalam portion yang banyak. Still dalam process belajar masak. Ada hikmah jugak suami selalu kerja jauh lama2. Taklah saya kena masak hari2. (opss..terlepas pulak..haha)
Ok pendek cerita, janganlah terpengaruh sangat dengan drama2 tu.. Tak semestinya apa yang jadi kat drama tu realiti. Selalunya kan tu permainan penulis je. Budak bandar pon boleh duduk kampunglah..Jangan sceptical cakap dia akan geli dengan semua benda kat kampung and makanan dia.. Saya suka makan masakan kampung ok. Especially sambal godok (makanan orang jawa..hee..)
No comments:
Post a Comment